aslında herşey güzel başlamıştı

küçükken annem ve babam beni azarladığında
halının desenlerini incelediğim gibi
sevcanı öptükten sonra da koltuğun desenlerini inceliyordum.
- özür dilerim diye bir cümle attım ağzımdan dışarı
kafamı kaldırmadan gözlerimi hafif yukarı kaldırdığımda
tebessüm ettiğini gördüm
tebessümüyle biraz daha cesaret alıp kaldırdım kafamı
- gülmesene dedim
öpmekten pişman değildim, olmamıştım, olmuyacaktım.
çünkü seviyordum,
çünkü bunu beklemiştim ben,
çünkü hayallerimden ileri gidip
dudaklarım ile dudaklarını er ya da geç kavuşturmuştum
öylesine sarılmıştı ki dudaklarım dudaklarına
utanma duygumu canice katletmek istiyordum.
geri çekilmeseydim, bir asır ila bin asır arası
nefessiz öpebilirdim onu.
öyle istiyor,
öyle özlüyordum..
hala gülüyor, gülmesi beni rencide ediyordu.
artık utancımı kırıp, ne de olsa benim sevdiğim,
sevgilim diyerek kafamı tam olarak yüzünü görebilceğim kadar kaldırdım
kaldırdığım gibi hafif bir tokat yedim yanağıma.
- gülmeni izlemek için kaldırmıştım ama bu tokat derken,
cümlemi yarıda kesip o da tshirtimin yakasından kendine çekti beni
ve öpmeye başladı sanki o değene kadar kurak kalmış dudaklarımı.
o benim çöl misali dudaklarıma su, yağmur, cicek olmuştu.
öperken kalcasının hafif üstünden tutup kendime çektim
bende kendimi cekyata yaydım ve üstüme yatırdım onu
hem öpüyor,
hem de teninde gezdiriyordum ellerimi.