anasını satiym ne biçim hayat

parçalara ayırıp ayrı ayrı yerlere gömmek, çoğu zaman katillerin bir numaralı çözümleri olmuştur. çünkü bütün halinde kimlik tespitinin yapılabileceğini ama parça parçayken tüm parçaları bulmak imkansız olduğundan kimlik tespit edilemeyeceğini düşünürler.
halbuki bu çok yanlıştır. tek bir saç telinden bile adamın seceresinin çıkarılabildiği bir dönemde yaşıyoruz. bu yüzden ayrı yerlere gömüp bulunma olasılığını artıramazdım.
parçalama sebebim hırsımı almaktı. ve nerdeyse tamamen almıştım. artık tuğçe rahat rahat yatabilirdi.
ama son birşey kalmıştı...

---
işimin tamamlanması için son olarak asitte eritmem gerekiyordu.
asit zaten hastanede fazlaca bulunan bir madde olduğu için bulmak zor olmadı.
kazanın içine parça parça attım uzuvları. hepsi birer birer eriyecekti.

her parçayı içine attıktan sonra beklemeye bıraktım ve ağzını kapadım.
heryer kan olmuştu. gece yarısına kadar ancak temizleyebildim.
son olarak da arabamı temizledim ve elbisemi değiştirip kanlı olanı uzakta bir yerde yaktım...
herşey tamamdı.
sırada evdeki malzemeleri uzaklaştırmak vardı. ama çok yorulmuştum. kendimi eve zor attım ve duşa girip rahatladım. sonra da kafamı yastığa koyduğum gibi uykuya daldım...

---

güven duyduğunuz kişilerden yediğiniz darbeler , o an sizi ne kadar zayıflatmış görünse de aksine daha güçlü kılmıştır.
çünkü artık eski siz değilsinizdir ve tecrübe sizi olgunlaştırmıştır...
aynen bende de bu durum söz konusuydu. en iyi arkadaşım önce benimle ters düşmüştü ve sonra sevdiğim insanı benden almıştı.
bundan daha büyük darbe olabilir miydi?
ama bu olay bana, insanlara güvenmemeyi öğretti. hani derler ya , bir aynaya bakıp gördüğüne , bir de yukarı bakıp göremediğne güveneceksin. işte ben de hayatımın geri kalanında bunu uygulayacaktım...

---
sabah kalktım ve bütün malzemeleri arabaya attım. o eski kulübeye koydum hepsini. zaten dünkü aletler de oradaydı. şimdi tam olarak varım yoğum o eve toplanmıştı..
eşyaları yerleştirdikten sonra arabaya atladım ve eve doğru yol aldım.
biraz dinlendikten sonra okula gidecektim...

birkaç hafta böyle devam ettim. ancak başıma gelecekleri az buçuk tahmin edebiliyordum. mutlaka sorgu için geleceklerdi çünkü;
fatihi en son benimle arabaya binerken görmüşlerdi,
tuğçenin ailesi en son bizim binanın orada görülmüştü,
tuğçe de en son 4-5 ay önce görülmüştü...

ama ben yine de bunlara rağmen işimi yarım bırakmamak adına kulübeye döndüm.
asit kazanını açıp , iyice erimiş olan cesedi , bahçeye döktüm.. üstünü toprakla örttüm. artık ne ceset vardı ne kanıt...

eve gittim ve uzandım. hafif dalmıştım. birden kapının sesiyle irkildim...