akıl hastanesinden bir günlük

"şeyda hepsini kapıda tutup aynı anda aldı içeriye. sandalyeleri hazırdı.
"sevgilim eğer yanılıyorsan bil ki beni de yanında zütürecekler" şeyda hafif bir gülümsemeyle fısıldadı kulağıma ve yerine geçti.
o konuşma ezberimde günlük, aylardır düşünüyorum nerede hata olduğunu ve biliyorum artık.
-"kırmızı koddan çıkardığınız gün başladı bu oyun, pardon başhekimim tedavi. önce diğerleriyle iletişimimi gözlemlediniz.bu arada yemek vakitlerinde, öyle tahmin ediyorum, günlüktekileri okuyordunuz.o yüzden izin veriyordunuz yazmama.ta ki ortaya Nusret abi çıkana kadar. kendime bir baba figürü oluşturdum. önce beni bahçede kendi kendime konuşurken buldunuz sonra da günlükten takip ederek anladınız hayali babamı. peki neden dışarıya bırakıldım ?
bunu canım sevgilim sibel planladı. başarılarınızı okudum sibel hanım. baya ünlü bir pgibologmuşsun, kendini ateşe atmaktan korkmazmışsın. neyse oyununuza gelelim.
eski ortamıma ayak bastığımda olacakları gözlemleyecektiniz ve sibelde ilk gözden takip edecekti beni, yardımcı olacaktı.her adımımda takipteydiniz. büyük bir iş gerçekten. belli bir süre bu durum devam edecek sonra da sonuçları değerlendirecektiniz ta ki günlükteki o vahşetleri ve yara izlerimi görene kadar.
sizi atlattım ve ulaştım şeydaya. onun sevgisi aydınlattı kalbimi, hafızamı,aklımı ve çözdüm sizi, oyununuzu.
baba bare bu sefer acıyarak bakma bana, oysa ağlıyordu babam.bir çocuk gibi ağlıyordu.
korkmayın, sadece buydu amacım. size saldırmayacağım. çünkü ben, kerem ... (soyadı) normalim. sizin hastahanedikilerinizden farklıyım.."
günlük bu konuşma bu kadarla kalsaydı şuan özgürdüm, dışarıdaydım,şeydaylaydım ama ...