akıl hastanesinden bir günlük

"saatlerdir en ufak hareket yok. gidiyoruz günlük.eve giriyoruz.
...
yaşanmamış günlük hiçbiri yaşanmamış. şeyda eskisinden daha da mükemmel bir şekilde karşımdaydı. kapıyı açınca bayılmışım. kısa bi süre. evine almış beni, çok korkmuş. uyandığımda babamlara haber vermek üzereydi,son anda engelledim. seni gösterdim ona. herşeyi.yazdığım herşeyi okuttum. korkacaktı biliyordum. belki ihbar edeeckti, aileme haber verecekti.ama yapmadı. sarıldı bana ağladı.
"yanındayım kerem,bir daha bırakmam seni" dedi ve dakikalarca ağladı.
şuan yanımda yatıyor, korkmadan,huzurla yanımda yatıyor. bizimkilere haber verdim. arkadaşımda kalacağımı sanıyolar. babam nedense çok sinirlendi, ikna etmem dakikalar sürdü. neden peki ?
sormama gerek var mı? yok. biliyorum artık herşeyi. apartmanın karşısında iki adam var banklarda oturuyorlar. ayrı ayrı banklardalar ama gözleri birbirlerinin üzerinde. yanlarında birer poşet var. benim için buradalar, beni gözlüyolar ve eminimki biri ensar.