aslında herşey güzel başlamıştı

- ne oldu bana dedim
- anlamadım ki koşarak eve geldin dedi
- ee dedim
- sonra bizde oyunu bıraktık senin eve geldim ben dedim
- bu kadar mı dedim
- ne oldu sana dedi
- inanamazsın dedim
- anlatsana diye diretti. istemedim anlatmak.
beni yanlış anlaması, deli oldugumu sanması ve benden uzaklaşmasını
istemediğim için.
- senin kız arkadaşın varmı dedim
- var dedi
- 1-2 tanesiyle tanıştırsana beni dedim
- ok dedi.
konustuk.
o gün yatağıma geçtim lakin uyuyamadım saat 3. gibi uyudum.
gece sarkı dinleyerek ve ağlıyarak geçti. arada bir ne oluyor diye
odama gelince teyzemler dişim ağrıyor dedim.
diş ağrısından ağlanır mı amk. sevcanı herkes biliyor anladılar büyük ihtimalle
hiç rahatsız etmeden gittiler.
sabah 6 gibi kalktım. sevcanı yolcu ettikleri yol kenarında oturdum.
sabahın tenime işliyen soğuğu, yaprakların hışırtısı,
gelen geçen arabalar...
uykusuzluktan morarmış ve küçülmüş gözlerime sabah
kendi yaptıkları cok normalmis gibi bizim tatil köyüne gelen insanlar.
her duran arabadan sevcan inip koşuyordu bana,
her gözümü kapattıgımda sımsıcacık elini tuttuğum o,
gözlerine baktıkca kendimi dünyanın en güçlüsüymüşüm gibi hissettiren,
sarıldıgında.. o duyguyu hiç bilmiyorum.
hiç bilemedim.
keşke bilseydim..