aslında herşey güzel başlamıştı

- dur dedim.
durmadan ağlıyordu.
sonra düşünceler beynime hücum etti
ilk geldiğimde sevcanın yüzü, bedeni, teni lizanın tıpkısıydı.
lizanın tek eksiği kokusunun olmaması idi.
gözlerinde parıltı ekgibde sevcanın, ölü gibi.
bir an düşündüm. ya yaşadıklarım hayal ise?
lizanın hayali oldugunu biliyordum fakat yazlığa hiç gelmemiş isem,
yazı evde geçiriyor ve baktığım her yerde
hayaller görüyor isem?
delirmişsem?
fakat yüzümde kanı gördüm. ayağım kanamış idi.
gözlerimi bir hastane yatağında yüzüm kan içerisinde uyandım.
ayaklarımda yara yok. peki yüzüm nasıl kan içindeydi?
bu gördüklerim hayal miydi, hayal olamazdı
geçirdiğim yaklasık 1 yılı
hastane odasında şok yiyerek geçirmiş olabilir miydim?
gerçekten delirmiş olabilir miydim?
sevcanın yüzü, ilk elinin elime değişi bir kumsalda
yaptıkları, konuşmaları.. kucağıma alışım
tokası. saçlarının kokusu...
yaşamamış olamazdım.
odamdaki kapının kolu hafifçe aşağı inip tekrar kendi haline girdi
bir hemşire girdi. hayalinizdeki hemşire değil
akıl sağlığı hastanelerinde olanlardan.
- iyi misin dedi
birden tekrar bir boşluğa düşüp gözlerimi okey masasının
başına döndüm.
- iyi misin diye tekrarladı tugçe
- iyiyim dedim
- ne oldu dedi
- dalmışım ya dedim
- oyununa bak bir daha ayrılma burdan dedi
- deniz? dedim
ve tekrar büyük dipsiz bir boşluğa düşüp
gözlerimi otobüs cdıbına kafam yaslanmış iken açtım.
korkuyordum.
yanımda deniz ve ilk günkü arkadaşları. ve konuştuklarını
duyuyor gibiydim.
beni yalnızlığa sürüklemeyi konuşuyordu.
mavi gözlerini övüyor ve ardından otobüste ayakta duran
çirkin yüzlü herife
-otursana diye soruyor.
dönüyorum,
- iyiyim böyle diyorum.
kendimi izliyorum. deliriyordum.
otobüs birden hızlanıyor ve iniceği durağı geçiyor denizin.
bizim evde inerken eve doğru koşuyorum.
arkamdan deniz benim peşimden geliyor. ve selin.
eve girdiğim de liza yüzüme tokat gibi
çarpıyor tükürüğünü.
delirdigimi hissediyordum.