1. 1.
    +2
    bugüne kadar hep çevremdekiler mutlu olsun diye uğraştım. hiç kimseyi kırmadım. kimseye 2 saatten fazla küs kalmıslığım olmadı. çoğu zaman kırıldım, aşağılandım ama dönüp tek bir kelime bile etmedim karsımdaki kişiye yine de o kırılmasın diye. bazı insanları kendimden bile çok sevdim. en çok da onlar ağzıma sıçtı. ailemin durumu çok iyi değildi. cebimde bazen sadece yemek param olurdu onu da arkadasım dediğim insanlarla paylasırdım. aç kalırdım yine de umrumda olmazdı. ha şimdi birileri gelip "amk fakiri" diyecek; benim gözümde paranın zerre değeri yok. ben sadece doğru bildiğim şeyleri yapmaya, insanların mutlu olması için elimden geleni yapmaya çalıştım. zaten küçük yaşlardan itibaren sorunlarım vardı artık dayanamıyorum dedim 2 kutu ilaç içtim; ölmeyi bile beceremedim. Ve şu an hiç hak etmediğim kapkara bir yalnızlığın içindeyim. 1-2 kişi dışında tanıdığım insanlar cenazeme bile gelmez...

    şimdi soruyorum kendime her an:"Ben nerde yanlış yaptım?"
    ···
   tümünü göster