akıl hastanesinden bir günlük

"tarih yok.
her yer pislik içinde ama ben burayı adam ederim.bu dükkan benimdir. ufak tefek ama kuruyemişçi sonuçta. bakıyorumda yerlerde hep kuruyemiş artıkları, belki daha önce de kuruyemişçiydi. neyse bilemem.
günlük bi nokta var ama şeyda neden ağlıyor omuzumda. neden "kerem ne oldu sana, kerem yapma bunu bana" diye haykırıyor. herşey yolunda zaten bitanem. neden gitmiyor gözlerindeki o acıma, neden daha da büyüdü. eminim şuan evde herkes beni övüyor,"bak ben dedim sana bey bu çocuk yapacak diye " diye övünüyor annem. kardeşim hala sinirli bana ama mutlu sonuçta abisi bi işin ucundan tutuyor. babam gururlu. mahallinin dilinde " bak zeynebin oğlu da dükkan açmış iş yapar diyolar baya" cümleleri dönecek.
peki ama prenses ne bu gözyaşları, neden tırnaklarını etimi kesercesine bastırıyorsun bana, neden ağlıyorsun ?