ah ulan ah bu benim gençliğim işte

"ben telefonumu sana ne ara verdim?"
çaldın mı iması yaptığımı anladı ciddileşti
"aşağı inerken sen verdin ya yav" dedi.
"tamam ben de öyle hatırlıyorum da sana niye telefon verip ben almadım onu anlamadım" dedim. tak yedim gibi hissedince bu sefer ortamı yumuşatan ben oldum içim kan ağlaya ağlaya gülümsedim.
"bişey daha sorucam peki" dedim "ya sen benim kız arkadaşım olduğunu biliyo muydun?"
şaşırdı "yok ya demedin öyle bişey. ciddi misin?" dedi.
"e ondan canım sıkkın" dedim.
"kim peki? tanıyo muyumdur?" dedi.
yıllar önceden beni tanıyosa onu da tanıyodur belki diye
"eda" dedim.
"sizin okulda mı o da? yok tanımıyorum galiba" dedi.
"yok" dedim "bizim okulda değil. dersaneden tanıyorum ben. milli piyangoda o dedim"
"aa eda gümüşçü mü?" dedi
"e tanıyon işte" dedim.
"yok" dedi "onun babası. da savcı aileden biliyorum biraz bizim korhan daha iyi tanır. sen onla çıkıyo muydun ya?" dedi.
"çıkıyodum artık çıkmıyorum galiba" dedim.
"nası yani" dedi.
"off gibeyim ya" dedim "haberi var ondan sıkıntıdayım. neyse ya çok canım sıkkın bunları bir süre unutsak sorun olur mu?" dedim
"yok yok" dedi afalladı o da. belli ki bilmiyordu.
"neyse ben bugün yarın gidiyorum bakarsın bi daha görüşemeyiz bile" dedim. "malum üniversite gidiyorum. ankarada da olmam bundan sonra" dedim.
"peki" dedi yine ortam sessizleşti. toparlandık ayrıldık.
ama içim içimi yiyo. nereden öğrendi nereden?
evde aklıma geldi birden. bu olmalıydı!