aslında herşey güzel başlamıştı

gidicektim. yok yok gitmicektim, gitmemeliydim.
onuruma yakışık kalmazdı.
hangi onuruma? bundan öncekinde bıraktığım mı,
yoksa denizde bıraktığım onuruma mı?
gidiyordum.
gitmemeli miydim?
gittim.
fakat yol kenarına değil yol kenarını gören bir bir
binanın hemen kenarına iliştim.
uzakdan uzakdan sevcanı,
vedalaşmasını
birini arıyan gözlerini
-serdarda olabilir nihayetinde-
izledim.
beni gördü. el salladı bana
içimdeki acı anlatılmaz.
renkler isyan edip dünyadan çekilmeye karar vermişti adeta
bir kan kırmızı kaldı benle birde hayatım tonunda karanlık.
bir sigara daha yakıp gözlerimden akan yaşı
tutmaya çalıştım.
uzak mesafede oldugumuz için ağladıgımı görmesi imkansızdı
lord of the ringsdeki elflerden olması lazımdı amk
bende elimle gözyaşlarımı silmedim ağladıgımı anlamasın diye.
aşk bize neden hep kötüyü tattırdı
neden hep ağlıyan taraf bizdik
neden hep ölen olduk?
adama sormazlar mı aga ben ne yaptım da böyle taktan yaşıyorum.
gitti.
çok uzaklara gitti.
kumsala indim.
onca gülen insanın suratına baktım
hiç mi acı cekmiyolardı? hiç mi yaşadıklarımı yaşamadılar?
nasıl gülebiliyorlardı
nasıl acımıyormuş gibi yapabiliyorlardı
içimdeki derin yara, yüzüme yansıyıp
dudaklarımın titremesi oldu.
bildigin ağlıyodum amk.
eve gittim. onun yattığı yatağa,
- en yakin arkadaşimla yattiği yatağa-
uzun uzun baktım. kendime bir yumruk attım
bildigin yumruğu geçirdim amk
çünkü fiziksel acının ruhani acıyı geçirebilceğini düşündüm.
ve yüzüm gözüm kan olana kadar vurdum, kendime.