abim öleli tam 6 ay oldu bugün çok kötüyüm

tam 6 ay önce bugün..

alo! abin nefes almıyor! çabuk gel! abin nefes almıyor!!

anlamadım önce. nefes almamayı ölmekle eşleştirmedi beynim. oysa - doktorun dediğine göre - en az 4 yıllık bir tümörü ve sayısız metastazı vardı ve 4 aydır hastaydı. ne bekliyordum bir bilsem...

çok bağırdığımı hatırlıyorum. deliler gibi. herkesten nefret ettim. "neden benim abim!" diye bağırıyordum sürekli. hepsi ölsündü o zaman, herkesin abisi ölsündü.

sonra kimseye fark ettirmeden yatağına gidip yanına uzandım. öptüm. öptüm. sarıldım. başımı omzuna koydum. kokladım. ellerini tuttum. sıcacıktı. yemin ederim sıcacıktı. ölmüş olamazdı.

evin içinde beni arayıp bulamayınca odaya geldiler, çıkardılar yanından. ne saçma! neden çıkardılar hala anlamış değilim.

sonra sustum. çenem kilitlenmiş, bütün sözlerim tükenmiş, dimağım da içimle birlikte boşalmış gibiydi. ne kadar sustum hatırlamıyorum. korktular sanırım biraz. birileri konuşturmaya çalıştı. konuştum mu, ne dedim... hatırlamıyorum.

ne anlamı vardı ki. konuşmaya harcayacağım son nefesi onunla birlikte vermeliymişim gibi geliyordu. kabullenmek çok zoru.

şimdi her gün o 4 aylık hastalık sürecini ve ölümünü düşünüyorum. bütün bunları düşünmeden geçirdiğim tek bir günüm bile yok. hala bu yüzden yalnız kalamıyorum. yalnız kaldığımda başka bir şey düşünemiyorum çünkü.

işte bu yüzden, yalnız kaldığım zamanlarda beni delirmekten koruduğun için size çok teşekkür ediyorum panpalarım. iyi ki varsın. onun kadar merhametli, anlayışlı ve sıcak olmadığın kesin ama aldırma. kimse olamaz... mekanın cennet olsun abiciğim inşallah dualarım sana ulaşır