ilk okul dördüncü sınıftaydım

önlüğüm tam dört yıllık, rengi artık siyahtan griye dönmüş ve o kadar kısalmış ki... Öğretmenim geldi yanıma halamın kızı biçki dikiş kursuna gidiyor, ona bir ödev vermişler, ilkokul önlüğü dikmesi gerek fakat deneyecek, ölçü alacak küçük bir manken gerekiyor ve bu görevi senden rica ediyorum dedi. Bir gururlandım ki sormayın. Yaşadığım yer kasaba zaten, evi biliyorum, gittim, ölçü alındı ve birkaç gün sonra öğretmenim elinde bir poşetle geldi, poşet banaydı, içinden çok güzel bir önlük çıktı, üzerine de yeni bir yaka takılmış. mankenlik bedava yapılmaz, çalıştın, kazandın bunu, güle güle giy dedi... ben de çalışıp kazanmanın gururuyla aldım, sevinçle... tarif edemem o anı... yıllar sonra anladım ki halime üzülen öğretmenim bana önlük diktirmiş... Çok büyük adamsınız öğretmenim, neredesiniz bilmiyorum ama sizden çok şey öğrendim, her şeyden önce de insan olmayı... şu an ağlayarak yazıyorum, sizin gibi insanların varlığını çok özlüyorum...