aslında herşey güzel başlamıştı

bilmiyorum. Dedim
ilgiye açtım, sevgiye. çünkü annem ne kadar denese de beni o kadar da iyi doyuramamıştı bunlara.
çünkü yalnız büyüdüm. biraz pessimist bi çocuktum. hiç arkadaşım olmadı nerdeyse.
kaçtım hep birilerinden. yalnızlık hep iyi geldi, ama hep şikayetci oldum.
- anladımm dedi. m yi hafif de uzattı.
tatlı bi yüzü vardı. gülümsemesi de öyleydi.
- telefonun varmı senin dedi?
aslında biraz endişelendim. ne yapıcaksın benim telefonumu amk?
yalnız yaşayan biriydim ben. ne kadar liseye başka umutlarla başlasam da,
olmuyodu yani. o hevesti.
- fakiriz biz. telefonum yok dedim.
ama cebimde telefon amk yan yana oturuyoruz
o anda da telefonuma mesaj geldi.
hay dedim sansıma sokayım.
o da titremeyi hissetti tabi
cebindeki ney dedi
çıkardım telefonu.
- bunu buraya kim koymuş dedim şakasına.
güldü, ne tatlı güldü..
- istemediğini söyleseydin anlardım dedi.
- istemeseydim söylerdim dedim
- neyse ben burdaki durakda iniyorum dedi.
- peki görüşürüz dedim.
- görüşürüz dedi.
ulan içimde kaldı kızın telefon numarası.
arkadaşlarıyla inmişti. eve gidip o gün sırf onu düşündüm.
yarın görür müyüm?
yarın gelir mi yanıma?
ben gidebilir miyim? cesaret edebilir miyim?
baya düşündükden sonra ertesi gün gidip telefon numarasını isticeğimi
kendimi inandırdım