aslında herşey güzel başlamıştı

bir iki ay sonra deniz diye bir tane kızla tanıstım. mavi gözlü, kumral.
genelde kendimden büyükleri severdim hep. daha olgun olurlardı.
zaten babamın hatırladıgım tek nasiyatı; "küçükken büyükler, büyükken küçüklerle ol"
anlıycağınız babam pisliğin tekiydi.
deniz 17 yaşındaydı. aynı otobüsteydik. o arkadaşıyla arka tarafta oturuyordu.
ben salak salak ayakta duruodum.
arkadaşlarından birisi kalkıp indi durakta.
1-2 durak sonra bana seslendi
gel otursana ayakta kaldın dedi.
- yok iyi böyle sağol dedim.
öyle çok yakışıklı değildim. utanıyodum kızlardan da aslında. ayrıca kızda benden büyüktü.
özgüvenim yoktu.
- sen bilirsin diyip makaraya devam etti.
okulum evden uzak oldugu için ayakta durmaya dayanamayıp biraz gectikten sonra oturdum.
yoruldum amk
bir iki dakika sonra kız tekrar bana dönüp
- bizim okuldansın dedi
- evet dedim
- adın ne dedi?
- tugay dedim.
kafasını salladı. anladım manasında
durdukdan sonra seninki dedim?
- deniz dedi