yeter bende anlatıyorum

6 eylül 2012 sabahı, izine ayrılmak üzere kışladan ayrıldım. yine aradım, böyle bir numara kullanılmıyor dedi. benim hayatımda sırtımı dayadığım tek insan, selma artık yok muydu? ankaraya, kaldığımız eve geldim. kapıyı çaldım açan olmadı, tekmeledim, yumrukladım açan olmadı. çilingir çağırıp kapıyı açtırdım. evde selmaya dair tek bir iz bile yoktu, ne kokusu, ne elbiseleri, ne o çok sevdiği şalı, ne parfümleri. hiç birşey yoktu. babamın ölümünde ağlayamayan ben, salonun ortasında hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladım. kapı komşusu neriman teyze geldi aklıma, perişan bi halde kapıyı çaldım. hoşgeldin dedi, selma nerde neriman teyze dedim. 2 hafta önce kadar elinde iki bavulla gitti dedi. dizlerimin üstüne çökekaldım. ne yapacaktım şimdi? aklıma yine arkadaşı gül geldi. telefonla aradım, gül dedim selma yok nerde biliyomusn dedim bitik bi sesle, iyi misin dedi, soruma cevap ver nerde biliyor musun dedim, bilmiyorum dedi. kapattım. 10 tane bira aldım, 5 fişek esrar aldım, eve geçtim. bi yandan içiyorum, bir yandan düşünüyorum. ne yapacağımı bilmiyordum. nerdesin selma?