yeter bende anlatıyorum

ve diyarbakırda 7. ayım, ağustos 2012. gece koğuşa geldim. üstümü değiştirdim, yatağıma yattım. selmayı aradım açmadı. tekrar aradım yine açmadı. işi vardır diye bekledim, 1 saat bekledim, aradım açmadı. gece 12 oldu aradım açmadı, 1 oldu aradım açmadı, 2, 3, 4, 5 aradım açmadı. böyle bir çaresizlik yok, böyle bir acı yok. sabahı uykusuz getirdim. canım alkol, esrar, yada herhangi bi uyuşturucu madde istiyordu. ama yoktu. ne selma vardı, ne tesellim, ne derdimi anlatabileceğim birisi, ne çıkar yolum. komple bitmiştim. 1 gecede bütün hayatım değişti. karakol komutanına gidip en yakın zamanda izin kullanmak istiyorum komutanım dedim. 6 eylül 2012 olur ancak dedi, tamam dedim. ağustos ayı bitmedi, bitiremedim. 1 gün 1 sene gibi geliyordu. pgibolojim çok bozuktu. kimseyle konuşmuyordum, sürekli sigara içiyordum. firar etmeyi düşündüm. ama yapamadım. nolmuştu selmaya? askerde terk mi edilmiştim? ama hayır, selma beni terk etmezdi. 6 eylül 2012 ye kadar her fırsatta aradım. belki benim numaramı açmıyordur diye arkadaşlardan aradım, yine sonuç yok.