tarih 02 07 2013 saat 04 51

Aileme kişisel hayatımda olanlardan bahsetmeyi düşünmüyorum. Aslında bahsetmiyorum. Onlara üzgün olduğumda mutlu gibi davranıyorum. Mutlu olduğumda üzgün gibi davranıyorum. Tam bir ikiyüzlüyüm... Onlardan asla nefret etmiyorum, aksine ölümüne seviyorum fakat bunu da belli edemiyorum. Ben onları üzmek istemiyorum. Fakat içimden bağırıp çağırmak geliyo. Sanki ergenliğe yeni girdim de kendimi kanıtlıyorum. Onlar olmasa aslında ben bi hiçim fakat bunu fark edemiyorum. Dış mihraplar bana daha çekici geliyo. Yabancı hayranlığı gibi bir şey mi bu? Yoksa aileme değer mi vermiyorum? Bilemiyorum. Onları çok seviyorum fakat arada sanki bir mesafe var. Sanki hiç kapanamayacak bir mesafe, sanki onlara hiç kavuşamayacakmışım gibi geliyor.

Not: Amzütmeme