anasını satiym ne biçim hayat

tuğçeyle iyice haşır neşir olmuştuk. haftalardır ders çalışıyorduk. ama bir türlü açılamıyordum kendisine.
söylediğine göre sınava 1 hafta civarında birşey kalmıştı. ve konuları neredeyse bitirmiştik.
o akşam yine yanıma geldi ve yine çalışmaya başladık. ama ben cesaretimi toplayıp da bir türlü konuşamıyordum.
ders arasında ani bir hamleyle dile geldim:
-tuğçe , haftalardır görüşüyoruz ama ben cesaret edip söyleyemiyordum.

kız da herhalde ne diyeceğimi anladığı için sözümü tamamlamama izin verdi:
-seni ilk gördüğüm andan beri birşeyler hissediyordum . ama tanıdıkça daha da çok bağlandım. (ellerini tuttum) tuğçe ben seni seviyorum. sana aşığım.

çok utanmıştım ama yine de söylemeyi başarmıştım. ve kız da bana olumlu yanıt verdi:
- hakan, ben de sana birşeyler hissediyordum ama yanlış anlarsın diye senden çekiniyordum . aslında.. bende seni seviyorum.

dedi ve bana sarıldı. allahım, çok mutluydum. geceye doğru elele dışarı çıktık. kendisini evine bıraktım. ama havalarda uçuyordum. kelebek gibiydim.

eve döndüm ve huzur içinde uykuya daldım. rüyamda da onu görmüştüm zaten.

sabah kalktığımda saat 1 i geçiyordu. o rahatlıkla yatınca baya bi uyumuştum. dersi de kaçırmıştım. bari dedim tuğçemin yanına gidiym . giyindim ve fakülteye doğru yola çıktım...

ama neyle karşılaşacağım hakkında hiçbir fikrim yoktu...

panodan ders progrdıbına baktım . programa göre daha dersteydi ve 10 dk sonra bugünkü dersleri tamamen bitmiş oluyordu. kendi kendime dedim ki:
saat 2 den boş , çok güzel. bol bol vakit geçiririz böylece . yemek falan yeriz
diye düşünmüştüm.

---

10 dk geçti herkes dağıldı ama tuğçe ortalarda görünmüyordu. amfiye girdim baktım acaba eşyalarını mı topluyor diye, ama amfi bomboştu.
çıkan öğrencilerden birkaç kişiye sordum:
-gençler, tuğçeyi gördünüz mü?
-bugün gelirken araba çarpmış. hastanede şuanda . biz de onun yanına gidiyoruz şimdi
dedi.

beynimden vurulmuşa döndüm. elim ayağım zangır zangır titremeye başladı.
-ben de geleyim sizinle
dedim öğrencilere...

---
odasına gittik . hemen yanına oturdum :
- ne oldu böyle , kim yaptı bunu sana!!!
- bişey yok aşkım sadece ayağımda ve sağ kolumda çatlak var .

kafamı onun göğsüne doğru eğdim ve gözümden yaşlar süzüldü.

- kimin çarptığını gördün mü?
- görmedim . çarpıp kaçtı galiba . o arada bayılıp düşmüşüm. bir amca getirdi beni buraya.
-off çok korktum . ne olur bir daha dikkatli ol
gibi cümleler geçti aramızda. yanında biraz daha kalıp dışarı çıktım.
polis karşıda tutanak tutuyordu . yanlarında da bi amca vardı. polisler gidince onun yanına koştum:

-amca tuğçeyi sen mi getirdin hastaneye?
- tuğçe mi? yatan kız mı evet buraya getirdim.
- allah razı olsun senden amca . hayatını kurtarmışsın
-yok oğlum önemli değil . insani vazifemizi yaptık
- çarpıp kaçanı gördün mü peki?
-plakasını aldım . zaten polislere de verdim plakayı. bulurlar yakında.
- bana da söyleyebilir misin plakayı ?

amca, plakayı bana verdi . kendisine çok teşekkür ettim . ve tuğçenin yanına gittim.
ona acil bir işim olduğunu söyledim . o da anlayışla karşıladı. ve hemen yola koyuldum.

sinirime hakim olamıyordum . içimdeki katil , tekrar ortaya çıkmıştı.

plakayı alma niyetim belliydi . çarpan adamı bulup hayatına son verecektim...