yalnızlık diye bi kavram var hani

onca hayatımdaki depremlere ragmen insanların arasına girmeye de çalıştım..

küçükken asker çocugu olmam sebebiyle doğudaydık.. orda kürtler asker çocugusun diye dövdü.. annem ellerimin derilerinden taşları cımbızla toplardı.. dişimin biri hala yamuktur onu da ne zamandır gidicem dişçiye düzelttiricem amk ilkokul2de olmuştu..

rütbeli çocuklarının yanıan giderdim.. ee baban uzman çavuş üstün başın niye böyle kirli.. onlar dalga geçerdi..

sonra batıya geldik istanbula.. ee amk uçurum var.. sen bir fakir oğlan millet gümüş zurna.. herkes elbebek gülbebek.. ben 3 yaşımda büyümüşüm millet ise daha çocukluğunu yeni yaşıyo.. yapayalnız kaldım amk..

liseye geçtim.. bi kızı sevdim.. giblemedi bile beni.. giblencek biri değilim ki.. dertlerden tığ gibi kalmışım.. sus pus sessiz içine kapanık sorunlu tuhaf birisiyim..

insanlara attığım her el tokat olarak bana döndü.. beni tanıyan insanların çoğu arkamdan deli sorunlu o falan diyorlar..
çünkü hala bazen insanların arasına girmeye çabalıyorum.. insanların hayatlarının ucuzluğunu gördükçe ve dertlerimi hatırladıkça kaçıyorum sonra onlardan.. onlar da deli diyorlar amk.. haklılar da..