anasını satiym ne biçim hayat

eylül ayı herkes için birşeyler ifade eder. öğrenciler için okulun açılmasını müjdeler. çalışanlar için gene yorucu bir senenin başlangıcıdır.
ama eylül benim için daha başka bir şey ifade ediyordu...

2-3 haftaya kadar dersler başlıyordu . yine stresli komiteler( komite=vize) stresli finaller geliyordu. ders notları dağ gibi olacaktı. ama yine de o arkadaş ortdıbını özlüyor insan.
özlüyor özlemesine de benim daha başka bir derdim vardı.

bir buçuk ay falan öncesinde hissetmiş olduğum ekgibliği , yine hissetmeye başlamıştım.
kendimi telkin ediyordum: sadece pgibolojik, aslında öldürmeye ihtiyacın yok.
ama kendimi avutuyordum.
içimde bir seri katil vardı ve sürekli öldürmemi emrediyordu.
ne yapacağımı bilmiyordum. gene şizo geceler beni bekliyordu.

düşünüyordum , içimdeki ekgibliği giderip okuluma gönül rahatlığıyla gitmeliydim.
kendi kendime düşünüp sonunda karara vardım. sadece kendimi teskin etmek için hobi edinecektim , belli malzemeler alacaktım.
sadece kendimi kandırıyordum. ama bunun farkında değildim.
bunun için önce lazım olabilecek malzemeler almaya gittim .
matkap , çivi silahı, zincir , testere ,maymuncuk vs. bir sürü şey.
öldürmeyi bırakan bir insan için ne de güzel hobi oyuncakları değil mi?
bu aletler beni öldürmeye daha fazla itecekti ama bunun farkında değildim o günlerde.

sonunda kendimi tatmin etmiştim . yeterince çok oyuncağım olduğunu anladığımda almayı bıraktım. hepsini bavula koyup ankaraya giderken yanıma aldım...

geldikten bir kaç hafta sonra , o ekgiblik bi nebze olsun gitmişti . çünkü aldığım aletlerle , evde lazım olacak şayler yapıyordum, birşeyler tamir ediyordum. ve kendime diyordum ki: bir hobi edinince insan , hiçbirşey ekgib kalmıyor hayatında.
bu dediğim tamamen doğruydu ama normal şeylere özlem duyanlar için.

---

birkaç haftadan sonra tamir edecek birşey ve üretebileceğim hiçbirşey kalmamıştı. dua ediyordum: allahım inşallah bir daha öldürmeye ihtiyaç duymam .

çünkü bir ihtiyaç haline geliyordu bir süre sonra. ve bu konuda yapabileceğim hiçbirşey yoktu. tek yapabileceğim şey , bu ihtiyacı gidermekti...