psikolojik bir hikaye anlatıyorum arkadaşlar

bavulla çantayı kaptığım gibi bir taksi durdurdum ve sahile doğru inmeye başladık. bu sırada koku bir miktar daha artmıştı. taksinin içi havasız olduğundan kokuyu almamak imkansızdı. taksici birşeylerden şüphelenmiş olacak ki çantaya bakıp duruyordu . ve sonunda sessizliğini bozdu:
-abi hayırdır çanta filan il dışına mı çıkıyorsun?
-tatile gidiyorum . birkaç gün sonra geri döneceğim herhalde . burada işlerim yoğun da biraz.
halbuki iş falan yoktu . adam kaçtığımı anlamasın diye geri döneceğim dedim . ama bununla kurtulamadım tabi ki . adam o zor soruyu en sonunda sordu:

-abi hayırdır tuhaf bir koku geliyor çantadan, yiyecekler mi bozulmuş ?
-evet , yiyecekler küflenmiş de
-benim kayınço ,sizlere ömür , bizimle çok sık görüşür , misafirliğe falan gelirdi. nasıl olsa hanımın abisi diyerek rahatsız olmazdım. sonra birdenbire ortadan kayboldu . bekar adam sonuçta biraz özgür bırak çocuğu dedim ama hanım ısrar etti yarın evine git diye . ertesi sabah evine uğradım. niye haber vermemiş , bizi neden telaşlandırmış onu soracaktım.

adam konuyu nereye bağlayacak kestirememiştim doğrusu. ama klagib taksici muhabbetleri diye düşünürken ağzından şu sözler döküldü:

-kapıyı çaldım açmadı , yengende zaten vardı anahtar . vermişti bana . kapıyı bir açtım ki adam ölmüş.
- ne ölmüş mü
- ya evet . bu kokuyu duyunca hatırladım. aynı o gün ki evdeki kokuya benziyor .

adamın bunu söylemesiyle bende de artık şüphe kalmamıştı . adam anlamıştı bavulda ceset olduğunu...