psikolojik bir hikaye anlatıyorum arkadaşlar

cesedi adamın evinde bulduğum bir çuvala koyup , odasındaki dolaplardan birinin içine bıraktım. çünkü girişte heryer kan olmuştu zaten onları temizlemeye vakit kazanmak için kısa süreliğine adamı saklamıştım. evinden birkaç temizlik malzemesi bulup kan lekesi bırakmadım.
sanki bir seri katil gibi düşünüyordum. ama yaptığımdan büyük pişmanlık duyuyorum. çünkü ben oraya sadece adamın gözünü korkutup dersini vermek için gidiyordum. ya da ben kendimi böyle avutuyorum. çünkü silahı alırken gözüm kararmıştı , sanki öldürecekmişim gibi geldi ama eve doğru yürüyüp düşündükçe acıdım adama .
şimdi ise olanların boyutu çok farklı.
bu iş beni çok yormuştu . zaten sabahtan beri birşey de yememiştim. gün akşama dönüyordu.
ben de açlıktan olacak ki ilk cinayetimin üzerine bir de hayatımda ilk defa hırsızlık yaptım.
adamın cüzdanı vestiyerin üzerindeydi .yıllardır eve geldiğinde cüzdanını oraya bırakıyordu.
birkaç kere gözüme kestirdiysem de vicdanıma yenik düşüp almamıştım.
adamcağız da belli ki bana güveniyordu , cüzdanını oraya koyduğunu bildiğim halde bana bir şey demiyordu.
şimdi de adamcağız oldu gözümde. az evvel öldürdüğün adama şimdi mi acıyorsun?
düşündükçe kafayı yiyecek gibi oluyordum ama
açlığım yüzünden bir süre sonra düşünmeyi de bırakmıştım. parayı cüzdandan aldığım gibi karnımı doyurmaya gidecektim. hiçbirşey olmamış gibi evin anahtarlarını da çalıp, usulca kapıyı örtüp oradan uzaklaştım...