psikolojik bir hikaye anlatıyorum arkadaşlar

karakoldan çıkınca , silahı sakladığım yere geldim. ve aniden bir hırsla silahı kapıp eve doğru koştum.
bir anda gözüm dönmüştü sanki . ev sahibinin kapısına dayandım. kapıyı açtı. benim sinirli halime aldırmayıp alaycı bir tavırla:
-oo beyefendi parayı buldun mu sonunda ?
- hayır ! dileniyordum sayende yeterli para çıkmadı.
sinirli olduğumu görünce herzamanki gibi laf sokmaya başladı:
- aa niye dilendin ki istesen sana para verirdik ama faiziyle haha
haa bide soğan yemişsin sanki . pardon senin ağzın açlıktan kokuyordu değil mi hahaha
o sözler benim gururumu incitmişti ve geldiğim niyetle işimi bitirdim.
normalde karıncayı bile incitemem ama o an şeytana uyup bir delilik yaptım.
belki de haklıydım çünkü sürekli benim gururumla oynuyordu. ama bu bana bir insanın canını alma hakkı vermiyordu.
sinirlenip , sadece başına silahın kabzasıyla vurdum ve yere yıkıldı...
yere eğilip kontrol ettim yaşıyor mu diye , fakat nefes almıyordu !
çok telaşlanmıştım. bir yandan cesedi ortadan kaldırıyor, bir yandan da söyleniyordum:
- bir vurmayla adam mı ölür ? bir vurmayla nasıl ölür?
diye. sanki azraile açıklama yapıyordum. bir vurmayla ölmez, bunun canını alamazsın diye...