abazalııktan yapılan ve hala utanılan anılar

ortaokul iki deyim, simdiki liseli picler bilmez, 7. sinif yani. sinifin en yaramaz cocugu oldugumu tahmin ediyorum, her türlü piclik var. simdi benim evladim öyle olsa bogar öldürürüm o kadar yani.

o zaman dayak pedagojik egitimin bir parcasi, hocalar dövüyor falan. ben haftada bir-iki doz dayak yemeden haftasonu tatiline girmiyorum. artik arsiz olmusum, kim döverse uff demiyorum, iki dakika sonra acimadi ki modundayim. dayak atan bütün hocalar mutlaka beni tatmisti, biri haric, müdür yardimcisi ramazan. bu ramazan hoca bize ders vermiyordu ama feci dövüyordu, bunu biliyorduk. adam en azindan 110-120 kiloydu ve bende dahil herkes pis tirsiyordu ondan. ama hic dayagini yememistim, yemeyede hic niyetli degildim.

neyse, bir gün ders baslamamis, ögretmen ortada yok. bende siniftaki kizlara sulaniyorum falan, bir tanesi vardi, sessiz di, pek öyle kendini belli etmeyen bir tip. ben ne olduysa bilmiyorum, bu kiza pandik attim. arkami döndüm, ramazan hoca. o bir saniye unutulmazlarim arasinda yerini aldi. o aradaki diyalogu hatirlamiyorum, duymadimda zaten. bu hoca cekti beni tahtanin önüne, tokat atmiyor amina koyim resmen yumrukluyordu.. beni bir güzel hasamat ettikten sonra birakti, herkes sus pus, cüneyt arkinin figuranlara attigi dayagin kralini canli canli izlemis oldu.

utanmiyorum ama unutamiyorum amk..