abazalııktan yapılan ve hala utanılan anılar

lisedeyken sırf veriyo efsanelerinin dolaştığı için takıldığım bir kızla şenliklere gitmiştik. bir arkadaşım ve kız arkadaşı da bizle birlikteydi. ben hatunu zütürebileceğim kuytu köşe ararken. şenliklerde trambolin gibi bir şey kurmuşlar millet üstünde zıplıyor. benim yanımdaki kız tutturdu binelim de binelim diye. neyse dedim ne işimiz var çocukmuyuz falan filan baya ısrar etti. tramboline binerkende millet ayakkabılarını çıkartıyor. benimki de zor çıkan cinsten çıkarmak istemiyorum dedim. binmemeye karar verdik. yanımızdaki arkadaşımda kızla birşeyler konuşup gülüp duruyor. ne var amk niye gülüyosunuz dedim? ne o çoraplar mı yırtık niye çıkartmıyon ayakkabıyı dedi. Amk ne yırtık olcak dedim. hatunu zütürmeye niyetliyim ya ortada muamma bırakmıcam diye değişik bir kanıtlama çabasına girip hepsinin gözü önünde bir ayakkabımı çıkarttım. çorap sapa saplam. Gün öyle geçti. Gece eve gittiğimde diğer ayakkabımı çıkardığımda birde ne göreyim baş parmağım çoraptan dışarı fırlamış. aylarca ulan ya diğer ayakkabıyı çıkartsaydım diye içine düşeceğim reziliiği düşünüp durdum.