ezilen bir çocuktum ilk zamanlar

her zamanki gibi ailemle o gece de kavga etmiştik. fakat beste'nin dudağının kenarından öpme mevzusu varken moralimi hiç birşey bozamıyordu. artık beste ile olan samimiyetimiz her geçen gün daha da artıyor; seni seviyorumlar, sen olmasam ne yaparım gibi tabirlere dönüşüyordu. herşey toz pembe idi. günler böylece ilerliyordu. bir gün ansızın bir mesajla sarsılmıştım.

beste : ayrılmalıyız

bu mesajı gördüğümdeki hislerimi buraya dökemiyorum. anladığınız üzere yıkılmıştım. nedenini soruyordum. geç cevaplar ile karşılaşıyordum. ben aşk cümleleri yazdıkça beste benden bir adım daha uzaklaşıyordu. o gece böyle geçmişti. epey ağlamıştım. aslında eskiyle değişen şeyin sadece dış görünüş olduğunu manevi olarak hala o eski ben olduğumu anlamıştım o gece. kendini bi tak sanan ergendim aslında. olgun olduğunu sanan bi budala idim. kızın elini tutup öptü diye kendini kahraman sanan bi abaza idim. gerçeklerle yüzleşmek acı oluyordu.