ezilen bir çocuktum ilk zamanlar

okula başlamıştım.o seneki eğitim öğretim yılı başlayalı 1 hafta olmuştu. yani senenin başıydı henüz. sınıf hocamız beni sınıfın en sosyal çocuğunun yanına oturtmuştu. sınıfa uyum sağlamam için yardımcı olma mevzuları işte. her şey çok iyi gidiyordu. saçlarım hala kısaydı, ama herkes bana iyi gözle bakıyor, herkes benim okula ve ısınmam için elinden geleni yapıyordu. 1 hafta içinde okula uyum sağlamıştım. ardından günler, haftalar, aylar geçti. arkadaşlarımla can ciğer gibiydik. her hafta en az 1 kere yatılı program olurdu okulun en üst katındaki lüks yerde. ne eğlenirdik. gecenin 3ünde hocalar uyuyunca aşağı inip güvenliğe halı sahanın ışıklarını açtırır maç yapardık. bekar hocaların evine kalmaya giderdik. bizimle ilgilenirler bir dediğimizi iki etmezlerdi. bu sıcak ortamda çok büyük arkadaşlıklar kurmuştum. öyle cemaat arkadaşlığı falan demeyin amk o zaman ne biliyoruz ki, hepsi normal arkadaşlıktı işte.

çok samimi bir arkadaşım vardı. adı burak'tı. herkes ona burak pitt diyordu. yakışıklı bir çocuktu. enseleri uzundu. o zamanlar da modaydı tabi bunlar. ben de ondan özenmiş ense bırakmaya karar vermiştim.bir gün kuaföre gitmiştim ve;

ben : abi enseleri bırakalım

kuaför : orantısız olur kulaklardan da bırakman lazım.

ben : tamam o zaman ordan da bırakalım.

günler haftalar geçiyor, saçlarım uzuyordu. bir gün gelmişti ki o gün hayatımın değişeceğinin ilk sinyallerini alacaktım.