ezilen bir çocuktum ilk zamanlar

nasıl bi ailede, nasıl bi çevrede büyüdüğümü anlatmalıyım ilk önce dostlar.

aşırı dindar bir ailede büyümüştüm. 10 yaşımdan beri her ramazan orucumu ekgibsiz kılar, 5 vakit namazımı aksatmazdım. onu geçtim sabah namazı için bile evimin yanındaki mescide giderdim. televizyonda biraz açık giyinen bir kadın olduğunda kanal değiştirilirdi. yıllardır evimize zaman gazetesi gelirdi. bunun yanında sürekli abiler ablalar yemeklere iftarlara gelirdi. annem ve babam sürekli cemaat evlerine para ve eşya yardımı yapardı kendi ceplerinden.

az çok kafanızda bir şey belirmiştir dostlar olaylara başlayayım.

12 yaşımdaydım. 6.sınıfa gidiyordum. ergenlik belirtileri yavaş yavaş kendini hissettirmeye başlıyordu. dalga geçilen ezilen bir çocuktum o zaman. saçlarım hep 3 yada 4 numara olurdu. kulaklarım kepçeydi. hep alay konusu oluyordu kulaklarım. sınıftaki iyi çocuklarla arkadaştım, sınıfın binleri beni sürekli eziyor kulaklarımı elleyip kaçıyorlar, kızların içinde beni rencide ediyorlardı. tabi yaş küçük olunca çok da derinden etkileniyordum. her günüm zindandı. ama mahallemdeki çocuklarla aram iyiydi. okuldan da aramın iyi olduğu çocuklar vardı. her şeye rağmen tam olarak bi memnuniyetsizlik taşımıyordum. şehrimi oturduğum çehreyi seviyordum.

ama maalesef babamın taini çıkmıştı.

benim için büyük değişimin başladığı zamanın ilk adımıydı bu.