rus çeçen savaşındaydım toplanın

kampı dolaştım biraz, silah arkadaşlarımla konuştum.
yarın ne yapacağımızı tartışıyorduk. sonra tek bir kakar aldık.
"önümüze geler her rusu öldürecektik, Acımak yok."
benim için farketmezdi zaten, önüme geler her rusu öldürecek
bir nefrete sahiptim çünki. ateşin başında uyuya kalmışım.
sabahın ilk ışıkları gökyüzünde belirirken, arkadaşlarımın
sesine uyandım. yüzümü yıkadım."bugün büyük gün" dedim kendi kendime.
Araza (benimle gelen gönüllülerden)seslendim. silahını sırtına atıp yanıma geldi.
Araz Karabağda benimle birlikte savaşmıştı.iki parmağını kaybetmişti savaşta.

-Araz, bugün bir birimizi kaybedebiliriz.
-Böyle konuşma. ümitsizlik dolu laflar bunlar.
-Neyle karşılaşacağımızı bilmiyoruz. geçen sefer pusuya düştük. aslında düşmedik
kendi ayağımızla gidiyorduk.
-Bu sefer dikkatli olucaz. nerden gideceğimizi biliyorsun değil mi?
-evet ben ve 11 kişi batıdan gidicez.sen de bizimlesin.
-hayır,ben sizin arkanızda olan grupta olucam.
-benlesin dedim. seni yalnız bırakmak istemiyorum.