rus çeçen savaşındaydım toplanın

bizim kamptan en az 200 kişi şehit olmuştu.
şubat ayı,en ağır çatışmaların olduğu aydı bu.
ne yapacağımızı 2 gün önceden planlıyorduk. ancak ruslar her adımımızı
biliyordu sanki. hain mi? hayır, öyle bir şey yoktu, olmazdı da.
araçlarımız, silahlarımız azdı, çoğu da kullanılmaz haldeydi.
böyle giderse şehri kaybedecektik diye düşünüyordu herkes içten içe.ama hiç kimse
cesaret edip söyleyemiyordu. çünki birinin umudunun kırılması hepimizi yıka bilirdi.
bunu çok iyi biliyorduk. kötü tarafı da oydu ki bizden başka 4 kamp daha vardı. birleşemiyorduk.
en kötü durumda olanı bizdik. çünki ruslara çok yakındık.her gün biraz daha ilerliyorlardı.
tankları vurduğumuz yeri terk etmişlerdi. artık bilmediğimiz bir yerde bize pusu kuruyorları.
son damla kanımıza kadar direnecektik...