leyla ile mecnun

bende kactim cok zaman oldu mecnun gibi. hos gerci belki mecnun kacamadi bilemiyoruz. kactigim yerden kaynakli, karasal yayin ile turk tv leri seyretme olanagim yok. uydu antenini de kendim baglatmadim, bilerek.

bir elin parmaklarini gecmez turk tanidiklarim var cevremde. evlerinde turk kanallari veya internetten an be an takip ettikleri var. dizileri izler izler tartisirlar. bana da donup anlatmak istediklerinde suratimdaki anlamsiz ifadeden yola cikarak cabucak vazgecerler.

dizi yeni basladigi siralar sanirim. kiz kardesim aradi, abi tam senlik bir dizi bak kendini bulacaksin, mecnun ayni sen dedi. dizi veya filmlerdeki karakterlerle cocukken bile ozdeslestirememisimdir kendimi halbuki. izledim bir iki bolum, izledikce tutuldum, izledikce icine girdim.

yurudugum yollari, yaptigim geyikleri, hic unutmadigim ve aslinda coktandir goremedigim kendi yavuzlarimi, ismail abilerimi tuttu onume koydu. erige dusmelerim, incirde kendimi bulmalarim, dayak yiyecegimi bile bile atarlanmalarim, sevgimi gizli oznelere saklayip manitam atarlaninca cumle gibi ogelerime ayrilislarim... hepsini bir bir tuttu atti onume bu adamlar. hicbir bolumunde ne agladim ne gozumden bir damla yas geldi.

ama mecnun ben gidiyorum deyip herkese vedalari caktigindan beri bogazimdaki yumru gitmedi. mecnuna 'yok be ogluuuum! ne gitmesi allaskina! oyle denmez oyle denmez!' diye bagirirken aslinda gecmise donup kendi yakama yapisip 'gidersen mutsuz olursun, baban aglar icine, gozden irama ufukta gemi gibi gonule kusme, gitme!" diye bar bar bagirasim geldi.

velhasil... bana bu aynayi, bize bizi gosteren bu heriflere ben tesekkur mu etsem, intizar mi etsem bilemedim.. ama ellerine saglik, o baska.