diferansiyeli çok severim

artık her şey daha anlamlıydı benim için. renkler daha parlak, sesler daha canlı idi adeta baktığım her yerde papatya açıyordu. aydınlanmıştım. yok hayır, aşık olmuştum. di-fe-ran-si-yel. ihtişama bakın! o an istemsizce bir daha söyle dedim. tamirci efendim abi? dedi ben de yok bir şey diyip geçiştirdim. benim parlak yannanlım, abi ben bir tuvalete gideyim sonra hallederiz senin diferansiyeli dedi. ah be kırmızı önlüklüm, ah be yarım saçlım sen nereden bilecektin bu cümlenin beni kudurtacağını. o an, ihtişamlımı, diferansiyelimi, alıp kaçmak istedim uzak diyarlara. ama zaman yoktu şu 3 dakikalık zamanı çok iyi değerlendirmeliydim. hemen etrafıma hakeme itiraz eden futbolcu tarzı bir bakış atıp kimsenin olmadığını onayladıktan sonra, belime bol gelen kumaş pantolonumu bir çırpıda indirdim. yağ olmasın diye çıkarım köşeye fırlattım. diferansiyelimi elime aldığım gibi, anında, hiç beklemeden löp diye birden soktum zütüme. adeta sihirbaz gibi. kimse göremezdi o hamlemi. fırlattığım pantolonumu geri alıp giydikten sonra ustayı gördüm uzaktan. bana bir bakış attı anlamış mıydı acaba? e abi diferansiyel nereye gitti? dedi. ben de diferansiyel mi? o da ne hiç görmedim gelmedi buralara nereden bileyim dedikten sonra aykırı koşmaya başladım bayıra. sizce anlamış mıdır çok korkuyorum kızımı alamayacağım diye?

not: diferansiyel hala içimde.