hissizleşmiş panpalarım gelsin

hissizleşirken, zaman geçtikçe insanların tepkileri yapmacık, abartılı, sahte gelmeye başlar. insanlar da sizi ruhsuz olarak tanımlar. belki de öylesinizdir? yoksa neden o çok sevdiğiniz tonton, mis kokulu dedeniz öldüğünde bir damla bile gözyaşı akmaz ki gözünüzden? neden o kötü günü de her gün gibi yaşayasınız ki? bu his yoksunluğunun ilk farkına vadığınız zamanlarda, insanlarla aynı duyguları paylaşıyormuş gibi zoraki ifadeler takınırken, şimdi neden bundan bile vazgeçtiniz? sizi sizi yapan nedir artık? hayattan, küçük şeylerden tad alma hissiniz olmadan ne kadar yaşayabilirsiniz? ve onlarca soruyla boğuşmaktan başka günlerinizi dolduran pek bir şey olmaz. anı biriktiremezsiniz, hayal yok, hayat koca bir boşluk değil mi?