61 yaşındaydım ve ağır abazaydım

son televizyon saatinde benim içimde yarak var. evet evet bildiğiniz den. oturmuş içime bekliyor. nasıl bir pgibolojik travma geçiriyorum siz düşünün.zaten çocuklarda huzur evine atıp gibtir oldu

uyuma ziliçaldı ve ben kaderimi beklemeye başladım. sağıma baktım cemil malı hala uyuyor. bunu uyandırdım. saol hacı efendivalla içim geçmiş dedi. ya hacı bir gibtir git dedim. muallak hiç neden televizyon odasında bile durduğumu sormadan gitti. fadime yanıma geldi. dedim beni birilerine dövdürecek bu kevaşe garanti. ardından konuştu:
- benimle çıkar mısın?
+şimdi mi?
-genel anlamda?
+iyi. şimdi odalarımıza mi gidiyoruz.
-evet kendi odalarımıza.

çıkma kelimesinden bu tip konuşmalardan tiksinirim. felaket bir şey lan bu. içim vıcık vıcık olur. neden kabul ettim bilmiyorum hayatımda ilk kez biri sormuştu zaten. iyi dedim yalnız olmam hem. ama bu ağlayan kız neden şimdi böyle yaptı anlamamıştım. kafaya takamdım dayak yoktu, gerçekten güzel sayılabilecek bir kızlaydım kevaşe olsa da. tam absürd dizi modundaydı yaşananlar. fazla düşünmeden odama gittim. hasta bakıcaı odada yoktu, yemekte yoktu. yarım bayat ekmek ve dolaptaki buz tutmuş sarelleyi alıp yemeye başladım.