akpli kardeşlerimi sohbete çağırıyorum

@52 özet: tam bir duygu patlaması kardeşim. polise hiçbir zaman taş atmamış, çevreye zarar vermemiş bir eylemcinin artık yapacak başka bir şeyi olmadığı için böyle saçma, kendisini dinlemeye bile tenezzül etmeyen cahil dalyaraklara kendisini ve direnişi anlatma çabası. 11 yaşındaki çocuğunun yanında gözü çıkarılan muharrem dalsüren abimizin çaresizlik çığlıkları. partidaşlarınızın "ne şehittir ne gazi, tak yolunda gitti niyazi" diye ölüsünün arkasından dalga geçtiği antalyalı abdullah kardeşimizin anasının gözyaşları. her gün evladını arayıp "bi derdin var mı? gitmiyosun di mi karışmıyosun olaylara di mi çocuğum?" diyen bizzat kendi anamın titreyen sesi.

ve en kötüsü de çaresizlik be kardeşim. taş atmadık polisimize, atanları uyardık, dayak yedik, yine atmadık. bizim polisimiz sonuçta. değil mi ama başkasının polisi mi bu dıbına koyayım ya, ha? neden gavura vurur gibi vuruyor? ulan bir kere bile demediniz mi bi derdi olmayan çekmez bu çileyi, gidip de yemez o dayağı, yemez o lanet biber gazını. bi kere olsun vicdanınız sızlamadı mı yahu? bak ben cennete cehenneme inanmayan adamım. bir yaradana inanmıyorum fakat daha önce belirttiğim gibi inanana saygım sonsuz öncelikle kendi anam babam olmak üzere. ben bu halimle vicdan azabı çekiyorum o insanları ben yaralamadığım halde. sen nasıl duymuyorsun be kardeşim? bu kadar mı düşman olduk birbirimize bu kadar mı dönüşü yok?

özetin özeti: umudumu yitirdim kardeşim. sağolasınız, belki de daha güçlü olurum artık. daha az "insan" ama daha güçlü.