annemden ve babamdan nefret ettiğim

kadar bu dünyada hiç kimseden nefret edemem herhalde. annem babam evli ama 4 senedir ayrı yaşıyolar. 18 yaşındayım, mezunum. şu kadarını söyliyim. bir yılda bini geçik boşanma davası yaşanıyor. ve boşanılıyor. allah aşkına bir kıçı kırık boşanma davası yargıtaya gider mi beyler? 14 yaşında ki ergenliğin en pis dönemidir. boşanma davalarına çıktım. ifadem alınırken zabıt katibesinin gözlerimin içine acınası bir şekilde bakış atması hala gözümün önündedir.

şu an babamın evindeyim. yarın arkadaşların evine taşınıyorum. zaten hem çalışıyorum hem lysye hazırlanıyorum. birini sevmem için gerekli olacak tek şey benim kanımdan olmaması. yani akrabam olmicak. ben hayatımdaki bütün akrabalarımdan ölesiye nefret ettim ki annemi babamı da akrabadan sayıyorum. ikisini de ayrı ayrı evlerinden alıp, aynı yatağa yatırıp, önce annemi, sonra babamı, eskis evgilimden kalma isveç çakımla yatak odasından apartmanın en alt katındaki merdivenlere kanlarını akıtacak bir dehşetle doğramak istiyorum. ilk önce babamın alet çantasından kerpeteni alıp annemin tırnaklarını ve dişlerini teker teker sökmek istiyorum. kafa dersini neşteriyle hafiften çizmek, sonra o deriyi çekerek koparmak istiyorum. ve boğazını keserek öldürmek.

sonra annemin kafa derisini babamın başına yerleştirmek istiyorum. küçükken beni dövdüğü kemeri boğazına kenetleyip annemin neşteriyle babamın beni yapan aletini koparıp ağzına vermek, ve kafasını hiçbirşey kullanmadan ellerimle koparmak istiyorum. ve 12 yaşında aile fotoğrafı çekildiğimiz o aynanın önüne kafasını koyup ceketinin cebinden aldığım uzun parlamenti ona doğum gününde hediye ettiğim kan kırmızısı zippoyla yakıp deliler gibi kahkaha atmak. ve çocukluğumun geçtiği o lanet evi benzinle yıkayıp yakmak...

o kadar mutlu, o kadar mesut, o kadar huzurlu olurudm ki artık bu dünyada yapılacak bir şey kalmadı deyip intihar ederdim herhalde.