kalbur üstü hikayeler vol 1

ertesi sabah kahvaltı hazırlarken annem yanına gittim. böyle böyle. bunları zaten üç aşağı beş yukarı biliyordun sen ama babama ne diyeceğiz. ben bu kızı burda bırakıp gitmem daha, memlekete niye dönüyoruz diyeceğiz, olanları alatacak mıyız. o huuryu koruma artık bana anlataca tabi diyor. anne rabiadan bana ne ben babama üzülüyorum. olanları duyarsa ne hale gelir diyorum. bilmemesi daha mı iyi diyor. kararsızlıktan ne yapacağımı bilemiyorum. en son aklıma fikir geliyor hem babam üzülmesin hem de memlekete geri zütüreyim aile mi diye. kahvaltıda babama rabia sınıfta kalmış dedim. basbaya, sınıfta kalmış, hem devamsızlıktan hem de derslerden kalmış bunun okumaya niyeti yok. bunun tek istediği istanbul. ankarayı da yazmadıydı baba hatırlasana dedim. öyle dedi. ama nasıl yapar o kadar çalıştı kazandı. sürekli istanbula gönder demiyor muydu baba dedim. evet dedi. e dedim amacı buydu işte. okuyacağı falan yok. ee napalım dedi. napalımı var mı döneriz malatya'ya olur biter. hem bize uzaktı sizin ev yakından bi ev tutarız dedim. babam onayladı ama, çok sevdiği toz kondurmadığı kızının onu üzmesine ben çok üzülmüştüm.