behzat ç

kafası yitmiş gitmiş, ruh hali çökmüş buna rağmen üniversite okumaya çalışan bir herif düşünün. hayatının son 10 yıla yakını yarak gibi geçmiş, hiçbir işini doğru düzgün yoluna koyamamış bir herif. işte o benim. birileri bir şeyleri kendi yerime koymaya çalışırken tanıştım bu diziyle. misket havası oynayan fragmanı izledim ilk. dedim vay dıbına koyim iyi dizi olacak lan galiba. ilk birkaç bölümü kaçırmıştım internetten izledim açığı kapattım. sonra defalarca izledim ilk sezon bölümlerini. kendimi behzat'ın yerine koydum, uyan bir çok şey vardı. sonra yavaş yavaş hayalet, akbaba, harun hatta cevdet'in yerine bile koydum. ben hepsiydim, onlar da bendi. vize final demeden, göz kırpmadan izledim önce pazar akşamları. sonra bi takluk oldu günü değişti ama ne bana göre ne dizi değişti, ne behzat amirim değişti ne ben değiştim. o unutamadı yaşadıklarını ben de unutamadım, o içmeye devam etti, ben de içmeye devam ettim, o üzülmeye devam etti mutsuz oldu, ben de üzülmeye devam ettim mutsuz oldum.

yeri geldi amirim de ben de sıyırma noktasına geldik ama bir şeyler oldu hep sıyırdık köşesinden. amirim tutundukça hayata ben de tutundum. aradan 3 yıl geçti koskoca 3 yıl. neler sığdırmadık o 3 yıla amirim de ben de. o biraz mutlu oldu hayatında başına tekrar kötü şeyler geldi, ben de mutlu oldum biraz başıma kötü şeyler gelmedi ama korktum gelir mi diye.

belki behzat ç. bitti ama hala devam eden, sürüp giden şeyler var hayatta. ne dedi amirim finalde : Unutmak için un ufak etmek gerekiyormuş. Birini bütün olarak unutamazmışsın zaten, öyle pat diye unutamazmışsın. Öyle yavaş yavaş gidermiş, yavaş yavaş unuturmuşsun. Gözleri, kaşı, burnu ile kulağı, sesini yavaş yavaş… Unuttuğun zaman da o kişi olmazmış, hatırlamazmışsın. Sonra unuttuğunu unuturmuşsun. Ben unutmak istiyorum la! Her gün ne zaman unutacağım diye soruyorum ben kendime. Her sorduğum zaman da her şeyi yeniden hatırlıyorum ben, daha net! Unutamıyorum ben!

nasıl ki sen unutamıyorsan ben de unutamıyorum amirim ve sen de unutulmazlar arasındasın.