şehit olan abim

kardeşlerim, bu başlığa bir kere geldim, yazdım resmen kaçtım. şimdi tekrar geldim.

moral olmaz ama en azından teselli olur belki. hatta yeri de burası değil ama, bilin istedim işte.

sabah beraber kahvaltı yaptığım devremin can ciğer arkadaşımın, akşam cenazesinden kanlarını sildim. dağdan helikoptere kadar sırtımda taşıdım. hastanede güzelce tabutuna yerleştirdim, yol boyunca konuşarak, dertleşerek, dualar ederek evine getirdim. eşi haberi almıştı, havalimanında "neden korumadın" dedi. cevap veremedim.

en kötüsü ne biliyor musunuz? eşi, devrem ile vedalaşırken aralarında tabut vardı. son bir kez bile dokunamadılar birbirlerine.

o kızcağızın tek bir sözü ile dayanabildik tüm bu olanlara, "vatan sağolsun".

siz belki demeyebilirsiniz, hor görmem. ama en azından kayıplarınızın cenette olduğu ile avunun.

ne diyeyim, allah hepinize sabırlar versin...