ölüme son anda çalım attığımız anları

askerdeyim ve yedek subayım o zamanlar. Operasyondayız mevzilenmişiz dağda. Bir an bi patlama sesi duyuldu sonra koptu kızılca kıyamet. Çok değil en fazla beş dakika sürdü çatışma. Baskın yemiştik ama iyi mevzilenmiştik hazırlıklıydık itlere. Kaybımız yoktu karşıdanda leş alamamıştık büyük ihtimalle ve artık normal bişeydi dağda çatışmak kimse korkmuyordu it sürüsüden. Hele birde çatışmada kaybın yoksa şenlik gibi gelir gece olanlar sonuçta pgiboloji darmadağındır. işte o çatışmanın sabahı ilk ışıkta farkettiğim mevzimin önündeki kum torbasına saplanmış ve büyük ihtimalle itlerin sırtında gezmekten bozulmuş ve bundan dolayı patlamamış rpg roketi ölüme hatta buhar olmama en yaklaştığım andı sanırım. O kadar çatışmaya girmiş hatta ayağıma el bombası şarapneli isabet etmişti daha öncesinde ama bu farklıydı. O an yaradan tarafından korunduğumu hücrelerimde hissettim