tchaikovsky

bu adam orkestrasyon denen olayın, senfonik müziğin babasıdır. aksini iddaa edeni çaprazlama giberim.
iyi orkestrasyon, karmaşık melodiler demek değildir. ben bu adamın hangi eserini dinlesem, hiç olmadığım gibi farklı bir ruh haline bürünüyorum.

fındıkkıran süitini dinlerken, bu kadar ruhani ve huzur verici bir sesler topluluğu, nasıl o sırada melankoli ve depresyonun en dibiyle uğraşan bir adamdan çıkar diye kafayı yiyorum...

patetik senfonisini dinlerken eşcinsel olup, bunun suçluluğunu duymaktan mutluluğun ne demek olduğunu unutan, ölümün hiçlikten başka bir şey olmadığını düşünmeye başlayan bir adam oluyorum. senfoninin prömiyerini yaptıktan 3 gün sonra, sessizce, alelacele ölüyorum onun gibi. rus çarı bana bizi uğraştırma da edebinle öl diyor.

bu adam, bunu orkestrasyonuyla hissetiriyor, 45 dakika kadar simulasyona girmiş oluyorsunuz. çıkınca etkisi bir süre devam ediyor, ama sadece ölümünden ve çaresizliğinden duyulan bir üzüntü bu.

senin döneminde yaşayıp, o ellerinden öpmek isterdim tchaikovsky. heterociksüel olduğum halde, sevgilin bile olurdum amk. yeter ki o dehana çalışırken şahit olayım...