ben bu che nin

anne - babanın çocukları üzerindeki hakları büyüktür. Çünkü insan yavrusu, diğer canlıların yavrularından farklı olarak, çok çaresiz ve âciz bir durumda dünyaya gelmekte ve ancak, anne - babasının maddî ve manevî ilgisi ve yardımı ile hayatını devam ettirip olgunluğa erişebilmektedir.
Annenin çektiği güçlükler daha doğum öncesinden başlar. Dokuz ay yavrusunu karnında taşır. Doğumda büyük acılar çeker.
Ölüm tehlikesi yaşar. Doğumdan sonra gece gündüz yavrusu ile meşgul olur. Gündüzleri huzursuz, geceleri uykusuzdur, ama bütün bunları büyük bir zevk, şefkat ve merhametle, seve seve yapar. Yemez, yedirir; içmez, içirir; giymez, giydirir. Onun hastalığı ile hasta; sevinci ile mutlu olur. Hatta bu durum, yavrusu ne kadar büyüse de hayatının sonuna kadar devam eder. Onun gözünde o hep aynı kalır.

Baba da bin bir türlü zorlukla onun geçimini sağlamaya çalışır. Ancak annenin çekmiş olduğu zahmetler babaya nazaran daha fazla olduğu için, ana hakkı daha ağır basar. Nitekim Hz. Peygamber (s.a.s.)'e: "insanlar içinde iyilik ve ihsana en layık olan kimdir." diye sorulduğunda, üç defa "anne" diye cevap vermiş, dördüncüsünde ise, "baba" demiştir (2) Ayrıca Peygamberimiz anneler hakkında: "Cennet anaların ayakları altındadır." (3) diyerek, cennete kavuşmanın, anne rızasına bağlı olduğunu ifade etmiştir. Bu ve buna benzer Peygamberimiz'in pek çok hadisleri vardır.Kur'an-ı Kerim'de de: "Rabbin ancak kendisine kulluk etmeni; anne babaya iyilikte bulunmanı emretmiştir. Onlardan biri ya da ikisi senin yanında yaşlanırsa, onlara "öf!" bile deme; onları sakın azarlama, onlara hep güzel, tatlı, iç açıcı söz söyle. Onlara
olan merhametinden, tevazu kanatlarını yerlere kadar indir ve "Ey Rabbim onlar beni küçüklüğümde nasıl (esirgeyerek, koruyarak) büyüttülerse, Sen de onlara öylece merhamet et" de (4) buyurularak onlara nasıl davranmamız gerektiği çok güzel bir şekilde anlatılmıştır.