her gün aynı dert

sabahları saatin 7.30 unda kalkıyorum. kalkar kalkmaz koşuyorum tuvalete geceleri çiş için kalkmam o yüzden baya uzun sürüyor çişim. ardından elimi yüzümü yıkıyorum ki o sırada annem kahvaltıyı hazırlamış çayımı koymuş oluyor. ama önce yapmam gereken kumaş pantolonumu ve önlüğümü giymek. yakalığımı da güzelce taktıktan sonra geçiyorum kahvaltı başına. annem ne varsa sürüyor ekmeklere bunu da ye, bunu da, bunu da ye yoksa büyüyemezsin diyor. okulda birşey anlayamazsın diyor, mecbur yiyiyorum.

kahvaltım bittikten sonra çantama doğru koşuyorum. tabiki içindeki defteri, kitabı akşamdan hazırlıyorum, hiç kontrol etmeden takıyorum sırtıma. annem de beslenme çantamı hazırlamış oluyor bu arada. suluğumla birlikte boynumdan asıp artık çıkma vakti geldi diyorum, ayakkabılarımı giydiriyor annem. yanaklarımdan öpüp kıçıma vurup hadi allah zihin açıklığı versin oğlum diyor.

çıkıyorum dışarıya tabi direk okula gidemiyorum. karşı komşumuz ahmet abi var. o benden 3 sınıf yukarda. onunla beraber gidip geliyoruz. muallak de hergün geç kalıyor. ben de onun yüzüne geç kalıyorum. bağırıyorum dışardan ahmet abiiiiiiiiii, ahmet abiiiiiii. muallaknin gibinde mi. neyse bekliyorum 5 dakika. çıktığında söylene söylene okulun yolunu tutuyoruz. her tarafta okula giden çocuklar var. giriyoruz okul bahçesine. herkes sırada yerlerini almış. ahmet abi yüzünden sıranın en arkasına geçiyorum. geç kalmasak ne güzel en önde duracaktım. belki andımızı okumak için öğretmen beni seçecekti. neyse andımızı okuyoruz sıralar halinde giriyoruz içeriye. sonradan yasaklayacaklarmış bunu. o zaman biz niye boş boşuna okuyoruz ki diyiyorum kendime.

neyse sıralar halinde öğretmenlerin önünden geçiyoruz yavaş yavaş, kapıdan içeriye girdiğimizde anlamsız bir şekilde koşuyoruz sınıflara girmek için. dersler çok sıkıcı. öğretmenimiz sırayla fişleri okutuyor bize. ben çok iyi okuyorum kırmızı kurdelem var. ders sonlarına gelince artık tenefüs zilinin çalmasını sabırsızlıkla bekliyoruz. zil çaldığında kapıya kadar usul usul yürüyüp, çıktıktan sonra anlamsızca bağırarak koşuyoruz dışarıya. bazen köşe kapmaca, bazen taşla futbol oynuyoruz, bazen salakça koşuşturuyoruz okulun bahçesinde. zil çalmasın istiyoruz ki o anda çalıyor lanet zil. sonra ders, sonra tenefüs, sonra ders. bir an önce bitse de eve gidip çantamı bir kenara atayım da arkadaşlarla misket oynayayım diye sabırsızlanıyorum.

neyse ya. böyle böyle geçiyor amk un günleri. sıkıldım, yıldım, yoruldum artık. nezaman bitecek bu okul, bu dersler, bu fiş okumalar. yeter artık.