denek d 2389

yanımızda amerikaya ilk ayak bastığımızdan beri bizim ile birlikte olan profesörümüz vardı. bu adama çok güveniyorudm her zaman bize destek olmuştu. bende bir kan vermek sorun olmaz diyip kabul ettim...

hepimiz ettik...

fakat kan almak için doktor şırıngayı sol kolumdan soktuğunda kendimden geçmiştim..

uyandığımda bu sefer oda da yalnızdım ve ne olduğunu anlayamıyordum. kim olduğumu, nerede olduğumu, nereden geldiğimi bilmiyordum...

konuşmak istedim. ne etrafımda konuşulanları anlayabiliyordum ne de cümle kurabiliyordum.

kısa süreli hafızam silinmişti. ölü gibiydim.

nefes alan bir ceset gibi.

daha sonra bir doktor sırtıma omurilik sıvısı gibi bir şey enjekte etti.

gözlerim karıncalanıyor ellerim ve tüm damarlarımı patlıcak gibi hissediyordum.