1 yil sonra facebooku actim ve aci gerçekle

karsılaştım. aslında açmamakla ısrarcıydım ama dayanamadım. lise arkadaslarım üniversitelerini bitirmişler. kimisi yutdısına gitmiş. kimisi çalısıyor. üniversitedeki ilk yılımda tanıstıgım taktan insanlar sevgilileriyle boy boy fotoğraflarını paylaşmıs. hayatın ne kadar güzel oldugunu vurguluyan iletiler yazmıslar. mevzu bu değil aslında. bu acı gerçekler benim ne kadar aciz oldugumu bir kez daha ortaya koydu boylelikle. kendimi kandırdığım evde züt buyutmekle mesgul oldugum su birkaç yıl içinde sosyal hayatımın iyice dibe vurmasına mı yanayım okulu şu gibtiri taktan bolumu bitiremediğimemi yanayım bilemiyorum. yıllardır ruh sağlıgım yerimde değil zaten. zor ayakta duruyorum. ilaçlar tedaviler derken iyice dibine vurduğumun kanıtı oldu bu. evde kendimi tesseli etmeye yeltenirken meğer dısarıda neler olup bitiyormus. daha fazla dayanamıyorum artık bu duruma. gerçekler yüzüme yüzüme çarpıyor. ruh sağlıgım daha da kötüleşiyor ve ben bu duruma kısa bir zaman sonra son vermeyi planlıyorum. ailem icin sabrettiğim su birkaç sene bana pahalıya patladı. yeter artık. acılarımı sonlandırıyorum.