yalnız yaşayanlar kulübü

bulaşıklar bitti sayılır panpalar. teknede yer kalmadığı için 3-4 tabağı da birazdan yıkarım.
çamaşırları da attm makinaya onlar da bitsin bu arada. biraz önce dediğim gibi sabahlara yalnız
uyanmak hala daha garip geliyor. bahsettiğim yalnızlık yatağın değil evin boş olması. yukarudaki
şiir gayet mantıklı. bir ayak sesi, hissedilen bir slouk olmadıkca ev manevi boşluktan
kurtulamıyor.

aslında yalnızım dediğime bakmayın, 1 buçuk yaşında bir köpeğim var. eve çıkmadan almıştım, maya.
evim bahçeli değil o sebeple sürekli evin içinde. benim çektiğim yalnızlığın fazlasını çekiyor
garibim. her sabah işe gideceğimde kanepenin üzerine yatıp mazlum mazlum bakıyordu. son 1-2 aydır
o bakışı bile atmıyor.

köpek beslemekten memnun musun diyen arkadaşlarıma söylediğim tek şey şu: temizliği, bakımı, ilgisi
falan çok zor ama pişman olduğum tek şey yeterince vakit ayıramamak. 1 buçuk yaşında bir köpeğin
henüz olgunluğa ulamşmadığını bilir köpek sahipleri. aynı çocuk gibidirler. haklı olarak sürekli
koşmak oynamak isterler. evde olduğum süre içinde dışarıda ya da evde elimden geldiğince oynasam da
ona yetmediğinin farkındayım.

sabah uyanıyoruz, 30-40 dk. dışarıda kaka, çiş ve oyunla geçiyor. akabinde duş alıp doğru işe. dedim
ya; eskiden mazlum mazlum bakardı "lan bi kere de gitme aq" der gibi. artık o da umudunu kesti.