yalnızlığı seçen var mı lan

panpacım çok ii anlıyorum seni. ben de pek sevmem öle ortamları.

içerde pop şarkılar çalar herkes marka giyinmiştir. tercihen nargile kafedir, masaların üstünde şekil çakmak, sigara ve araba anahtarı olur. herkes de yapay bi mutluluk vardır, sürekli aynı muhabbetler aynı konular anlatılır durulur. genelde barzo futbol, para ve hatun muhabbetleri yapılır. herkesin birbirini yargıladığı ortamlardır bunlar. bak şu eleman benden tipsiz ama yanında güzel ve/ve ya benden fazla kız var ya da şu kız abartı makyaj yapmış vs. gibi insanlar sürekli birbirini yargılar.

bu yüzden genelde taksimde ya da beşiktaşta adı sanı pek bilinmeyen barlarda kafelerde takılırım, yanlız ve ya kafadengi arkadaşlarımla. genelde bi sahaftan fanzin ya da kitap alırım bira mı söylerim, arkadaşlarımlaysam güzel bi muhabbet açarım karakterimi, kusurlarımı gizlemeye çalışmam, karşımdaki ya da etrafımdaki ne düşünür demem, içimden geçeni söylerim. saçma bi muhabbet olmadıkça dinlerim, anlamaya çalışırım, yorum yaparım.

biz çokuz panpa rahat ol. bu ilk anlattıklarım anlık mutluluklardan zevk alan insanlar, yargılamak için söylemiyorum adamlar bu ortamlarda tatmin oluyolar. ama ben bu şekilde daha mutlu olduğumu söyleyebilirim zamanında iki şekilde de takılmış bi insan olarak.