kapı çaldı ve düşündüğüm gibi

-e hadi ama sevgilim seni bekliyorum diye bağırdı mutfaktan
mutfağa doğru ilerledim altında beyaz şort, üstünde omuzlarınndan hafif aşığaya doğru düşmüş, makyajsız yüzü bana dönüktü:
-nerdesin sen canım iki saattir?
ananın amındaydım huur çocuğu. hayatıma nasıl girdiysen, günlerdir nasıl çıkartırım diye türlü türlü şeyler düşünüyordum ondan geç kaldım dememek için kendimi zor tuttum.
-geldim canım ya sigara anca bitti. dedim
kahvaltımızı yaparken bir yandan da konuşuyorduk.
-aşkım bugün şebnem ferah konseri varmış gideceğiz demi
-sanmıyorum pıtırcık
-neden ama bitanem?
cevap vermedim hiç. sanki hiçbirşey olmamış gibi davranıyordu ama o da biliyodu ki kahvaltıdan sonra bu konu koşulacaktı. yada ben öyle istiyordum sadece.
-sana dedim heyy!! neden gitmiyor muşuz?
-sen gidersin pıtırcık ben gelemeyeceğim sanırım
yine aynısı oldu. aldığım kararı kesin bir şekilde söylemedim.ona karşı sert çıkamamıştım ihtimal bırakmıştım. kahretsin ki bu cümleyi kalbimle kurmuştum ve bunun farkındaydım. sanırım pıtırcığın yanındayken kalbim ön plana çıkıyor beynime hükmediyordu bu da radikal karar almamı engelliyordu. peki o yokken neden kalbimle karar almadığım halde neden ona ihtiyaç duyuyordum? alışkanlık mı yapmıştı yoksa bende onun yanımda olması. yada beynimi gerçek anlamda kullanmıyor muydum?