kapı çaldı ve düşündüğüm gibi

mutfağa gittim önüme bir bardak su ve sigara koydum. düşünme başladım herşeyi en baştan. onun buraya ilk gelişi. aramızda geçen güzel konuşmalar, kavgalarımız, onsuz kendimi nasıl hissettiklerim, yiğite gözümün önünde nasıl sarıldığı öptüğü,bu gece...
düşünmekten artık kendimi heder etmiştim. galiba herşeyi kafaya takıyordum ben. kendi kendime konuşmaya bazı kararlar almaya başladım yine:
-ne amk,ne! herkesi mutlu etmek zorundayım
-tamam ama onsuz da yapamıyorsun ki
-önceden yapıyordum ama
-o hayatında yoktu o yüzden
-beni üzüyor ama
-sen onu mutlu ediyor musun ki
-benden hiç şikayetçi olmadı
-ya dışarı vurmadıysa
-ayrıca bana yalan da söylüyor
-sabah açıklama yapcam dedi ama
evet içimdeki ses haklıydı onu dinlemeden karar vermemeliydi. yarın sabahın gelmesi için sabırsızlanıyordum.ona içimdeki en ufak şüphe yaratan birşeyi bile soracaktım. salona geçtim uzandım yarın her ne olursa olsun ona karşı direnecektim, onun beni yenmesine izin vermiyecektim en önemlisi kalbimle değil beynimle hareket edecektim.
-kalk artık aşkım hadi kahvaltı hazır.
gözlerimi onun sesiyle açmıştım. ancak ne kahvaltı yapasım vardı ne de başka birşey sadece geceden bu yana düşündüğüm şeyleri sormak istiyordum. üstümden pikeyi kaldırdım yavaşça.her sabah olduğu gibi günaydın sigaramı yaktım. kendimi konuşmaya hazırlanıyordum. dışardan bakınca evet çok saçma, belkide fazlasıyla abartılı bişey ama bu konuşma ve aldığım cevaplar benim ilerideki hayatımı değiştirecekti.bu konuşma eğer olumlu sonuçlanırsa yani benim istediğim cevaplar gelirse karşı taraftan, aramızdaki ilişki evlenmeye kadar gidebilirdi.ama olumsuz geçerse bu konuşma şayet ki ben öyle sanıyordum ,aramızdaki herşey bitecek, beni yönlendiren, ekgiblerimi örten, özgüven sağlayan insan artık yanımda olmayacak ve buna bağlı olarak ben yeni bir hayata atılacaktım. peki buna hazır mıydım?