kapı çaldı ve düşündüğüm gibi

kaldırdı kafasını acıyan gözlerle baktı
-bırak dedi sessizce
tıpkı çocuğuna yapma! diyen anne-cocuk diyaloğuydu aramızda geçen 1 satırlık konuşma. kapıdan elimi usulca çektim giderken en azından bir laf etmek istedim belki affeder de gitmez diye. bırakın konuşmayı, mırıldanmayı ağzımı açamadan gitti...
çıkmasına bakmadım bile arkdamı döndüm kambur bir şekilde salona ayaklarımı sürüyerek geldim. kapı sessizce kapandı.
-Ben olsam çarpar çıkardım. diye bağırdım ardından
ona kızmak mı? asla!! kendime kızıyordum. resmen kötü adamdım. evet filmlerdeki kötü adam bendim artık.tek fark vardı onlar kamera kapanıncaya kadar gerçekti,bu yaşananlar...
salondan çıkıp banyodaki aynanın karşısına geçtim.
B-haksız mıyım ne yani amk?
B- hayır. çünkü bana iftira atıyodu
B-yoksa şaka mı yaptı?
B- hayır hayır öyle olsa anlardım
B-ev değiştirme fikri peki?
B-onu şimdi uydurdu bence öyle olsa yiğiti arar eşyaları şimdi alırdı
B-beni üzen durum ne bu kadar? sevgilim mi sanki
B-üzülmem için illa sevgilim mi olması lazım
B- galiba pgibolojik olarak kötü bir zaman geçiriyom doktora görünsem iyi olacak
B-iyi ama pgibolojik hastalar kendi hastalıklarının farkında olmaz ki.Hiç biri ben hastayım demez bu da benim hasta olmadığımı gösteriyo.
aynanın karşında geçen bu konuşma uzaktan her ne kadar gülünç gibi olsa da şimdi şimdi farkına varıyorum ki aynaya bakan yüzüm toplumu yansıtırken, aynadan yansıyıyan görüntü benim fikrimin görüntüsüymüş.